#47

گاهی وقتا نوشته های وبلاگم رو مرور میکنم و به سرم میزنه یه سریشو پاک کنم اما خب دلم نمیاد...

نوشته هام بیانگر حال من در لحظه هستن حال بدی که امروز وجود نداره و با خوندن مطلبی که راجع بهش نوشتم دلم میخاد پاکش کنم! و یا حتی حال خوبی که یک نوشته داره و دلم میخاد بارها و بارها بخونمش... خیلی وقتا از نوشته های خودم بدم میاد ولی اون ها بخشی از من هستن و فکر میکنم پاک کردنشون فقط فرار کردنه، با نوشتن میتونم خودم رو بهتر بشناسم و از احساسات خودم سر در بیارم.

وقتی برمیگردم عقب و خودمو مرور میکنم گاهی حس میکنم با یه موجود عجیب روبه رو هستم! خیلی از لحظات احساساتی به ما غالب میشن که اگر از بیرون بهش نگاه کنیم برای خودمون هم تازگی داره و کمی هم عجیبه! نوشتن حال بد باعث میشه آروم بشی و نوشتن حال خوب باعث میشه با مرور حس خوبی که تجربه کردی لبخند بزنی، گرچه بیشتر اوقات وقتی حالم خوبه از نوشتن غفلت میکنم! نوشتن در هر صورت خوبه البته وقتی ناشناس باشی آرامشش بیشتره، چون میدونی کسی نمیشناستت که بخواد قضاوتت کنه و یا حتی اگر چیزی هم بگه به خودت میگی اون که نمیدونه من کیم! گرچه ماها عادت داریم نشناخته یا شناخته هم دیگر رو قضاوت کنیم و یادمون رفته قضاوت فقط کار خداست...

نمیدونم الان هدفم از نوشتن چیه و یا چی میخوام بگم ولی میدونم نباید حتی بخشی از خودم رو که دوست ندارم نادیده بگیرم و همه اثارش رو از بین ببرم! من خودم رو همینجوری که هستم دوست دارم با همه بد و خوبم، شاید گاهی وقتا از خودم خسته بشم ولی هیچوقت خودمو رها نمیکنم، هیچوقت!