بایزید بسطامی

روشن تر از خاموشی چراغی ندیده ام

و سخنی به از بی سخنی نشنیدم

ساکن سرای سکوت شدم

و سدره ی صابری در پوشیدم

مرغی گشتم

چشم او از یگانگی

پر او از همیشگی

در هوای بی چگونگی می پریدم

و کاسه ای بیاشامیدم که هرگز

تا ابد

از تشنگی او سیراب نشدم